ραχιόδοντος

ο, Ν

ζωολ. χαρακτηρισμός φιδιού που τρέφεται με αβγά άλλων ζώων και έχει πολύ ανεπτυγμένες αποφύσεις τών πρόσθιων θωρακικών πλευρών, τις οποίες χρησιμοποιεί για να σπάζει τα κελύφη τους.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αντιδάνεια λ., πρβλ. αγγλ. rachiodont < ράχις + οδούς, οδόντος].